Willmann. Śląski Rembrandt ()

W zbiorach malarstwa Muzeum Narodowego we Wrocławiu jedną z wyodrębnionych części stanowi zespół ponad 400 obrazów związanych historycznie ze Śląskiem, a powstałych tu w epoce nowożytnej do około roku 1800 (późniejsze prace funkcjonują w ramach kolekcji malarstwa niemieckiego, a po 1945 – współczesnej sztuki polskiej). Wśród nowożytnych śląskich obrazów szczególnie godne uwagi są zwłaszcza dwa liczące po ok. 50 zabytków zespoły: nowożytne malowane epitafia oraz obrazy barokowego malarza Michaela Leopolda Willmanna (1630-1706).

Dla zainteresowanych przeszłością artystyczną Śląska to właśnie Willmann i jego dzieła są zjawiskiem najbardziej rozpoznawalnym. Aktywność malarza na Śląsku przypadła na czasy prosperity prowincji, która po wojnie trzydziestoletniej przez stulecie korzystała z dobrodziejstwa pokoju. Malarz był tu przybyszem z Królewca, ale całe swoje dojrzałe życie związał ze Śląskiem, osiedliwszy się w 1660 r. w Lubiążu, pod murami cysterskiego klasztoru. Większość ogromnej artystycznej spuścizny „wiejskiego malarza” z Lubiąża w postaci obrazów i fresków o tematyce religijnej jest też związana z kręgiem cysterskiego mecenatu artystycznego – Lubiąż, Henryków, Krzeszów.
Obrazy zdobiące ściany klasztorów i rezydencji opackich po roku 1811, w wyniku sekularyzacji dóbr klasztornych w ówczesnych Prusach, przejęło państwo i część z nich zaczęła już wówczas funkcjonować jako zabytki muzealne, a Willmann był kreowany jako śląski odpowiednik Rubensa. Po 1945 r. kolejna część prac mistrza podzieliła ich los (m.in. obrazy z kościoła klasztornego w Lubiążu, choć ok. 30 wielkich płócien uległo rozproszeniu po przekazaniu ich do dekoracji kościołów warszawskich). Obecnie Muzeum Narodowe we Wrocławiu jest depozytariuszem niemal całej muzealnej spuścizny mistrza w Polsce.
[Marek Pierzchała]

więcej mniej