Altomonte, Martino (1657-1745)

Urodzony w Neapolu w 1657 roku, zmarł w Wiedniu w 1745 roku. Syn osiadłego w Neapolu tyrolskiego piekarza i pochodzącej z Bawarii matki, zitalianizował swoje imię i nazwisko, które w oryginale brzmiały Martin Hohenberg. Między 1672 i 1674 został uczniem Giovanniego Battisty Gaulli (zwanego Bacciccio) w Rzymie i uczył się u niego pięć lat. Później kształcił się u Carla Maratty, a następnie w rzymskiej Akademii świętego Łukasza, kierowanej przez Charles’a Lebruna. W 1684 powołany został do Warszawy przez Jana III Sobieskiego na stanowisko malarza dworu. W Polsce dekorował królewskie rezydencje (między innymi Wilanów, Podhorce, Żółkiew) oraz kościoły (Święta Lipka, Wilno, Kraków). Po śmierci króla osiadł około 1700 w Wiedniu i w 1707 został nauczycielem w tamtejszej Akademii. Autor fresków w pałacu Augarten (1708), w rezydencji arcybiskupiej w Salzburgu, w wiedeńskim Belwederze (1716), a między 1719 i 1728 w Górnej Austrii (St. Florian, Kremsmünster), oraz obrazów w kościołach świętego Karola i świętego Piotra w Wiedniu, a także w opactwach cysterskich w Zwettl oraz w Heiligenkreuz, gdzie został konwersem (familiaris), tam też od około 1729 prowadził swój warsztat i został pochowany. Typ wizjonerskiego malarstwa dotyczy zarówno jego obrazów sztalugowych, jak i fresków. Współpracował z synem Bartolomeo, który przejął po nim warsztat. Uważany jest obok Rottmayra za założyciela tzw. austriackiej szkoły malarstwa. Poza wzorami klasycznymi (Rafael, Reni, Carracci) czerpał z twórczości Pietra da Cortony i Luki Giordana. Jego malarstwo posiada także komponenty francuskie. W późniejszym okresie za pośrednictwem Daniela Grana i syna zbliżył się do Solimeny i Trogera, a pod koniec życia nawet do rokoka, Ricciego, Piazetty i Maulbertscha.
[Beata Lejman]

słowniki wzorcowe i inne

GND ISNI ULAN VIAF