Wislicenus, Max (1861-1957)

Urodzony w Weimarze w 1861 roku, zmarł w 1957 w Dreźnie (Pillnitz). Syn malarza Hermanna W., studiował 1880-1889 w düsseldorfskiej Akademii u E. von Gebhardta i Wilhelma Sohna. Od 1891 uzupełniał studia w Monachium u Bruno Piglheina. Od 1891 wystawiał w Berlinie, Düsseldorfie i Monachium między innymi kompozycje alegoryczne z efektami plenerowymi i tematy baśniowe. W październiku 1896 został nauczycielem, od 1900 profesorem Szkoły Sztuki i Przemysłu Artystycznego we Wrocławiu. Malował odtąd nastrojowe pejzaże miejskie i podmiejskie oraz oparte na wielu podróżach studyjnych, a także portrety i akty, od końca lat 90. ukazujące oddziaływanie secesji. W tym czasie zaczął się zajmować sztuką użytkową i dekoracyjną, projektował plakaty, meble, witraże, aplikacje oraz, od 1904, gobeliny. Wraz ze swą uczennicą Wandą Bibrowicz założył warsztat tkacki w Szkole wrocławskiej, a w 1919 Warsztaty Tkackie w Dreźnie-Pillnitz, gdzie działał po odejściu z Wrocławia aż do śmierci. Był współzałożycielem Związku Artystów Śląska i członkiem Deutscher Werkbund. Zarówno jako malarz, jak i projektant sztuki użytkowej należał do pionierów modernizmu w środowisku wrocławskim.
[Piotr Łukaszewicz]