Jałmużna dla Belizariusza (Date obolum Belisario)

Flawiusz Belizariusz (ok. 504–565) – jeden z najwybitniejszych dowódców wojskowych za panowania Justyniana I, zwycięzca wrogów Cesarstwa Bizantyńskiego – Persów, Wandalów, Ostrogotów, w stroju żebraczym otrzymuje jałmużnę.

Według legendy Belizariusz został kilkakrotnie oskarżony o zdradę, a następnie oślepiony z rozkazu Justyniana i skończył jako żebrak na ulicach Konstantynopola. Rozpoznał go Gelimer, niegdysiejszy wróg, król Wandalów. Motyw ten pojawił się w XII w. m.in. w "Chiliades" Jana Tzetzesa, a stał się niezwykle popularny w sztuce i literaturze od XVII stulecia (m.in. powieść filozoficzna J.F. Marmontela "Belizariusz"). Na temat tego bohatera por. MNWr VII-2324.

Na podstawie leksykonów Naglera i Le Blanca można przyjąć, że wrocławska odbitka prezentuje stan I (sygnatura zarysowana igłą). W późniejszym stanie (odbitka w British Museum w Londynie nr inw. Ee,2.93) znajdują się napisy pozwalające datować wzór malarski i grafikę (Peint par Frederic Rehberg Rome 1799; Grave par Pietro Bettelini 1801), a także dedykacja (adresowana do: Frederic Guillaume Roi de Prusse…) oraz informacja o wydawcy (In Roma presso Pietro Bettelini…). W leksykonie Andresena wzmiankowane są cztery stany (według tych informacji omawiany miedzioryt to odbitka stanu III, a odbitka brytyjska – stanu IV).
Stan I lub III (?) / II lub IV (?)
[Izabela Żak]

osoba przedstawiona: Flawiusz Belizariusz (ok. 504–565) – wódz armii bizantyńskiej

słowa kluczowe: dom (archit.)  |  dziecko  |  grafika włoska  |  Hauptmann, Carl (1858-1921) – pisarz  |  hełm (uzbrojenie – ikonografia)  |  jałmużna  |  matka  |  żebrak  |  żołnierz