Maszyna do pisania

Maszyna do pisania. Obudowa prostopadłościenna, z blachy aluminiowej, lakierowanej na niebiesko, podstawa prostokątna, lekko zwężająca się do dołu, boki wypukłe, klawiatura czterorzędowa, trzy rzędy – litery, typ QWERTZ, czwarty górny rząd (cyfry) umieszczona na skośnej, seledynowej płycie, klawisze w kolorze kości słoniowej, plastikowe, owalne, z dołożonymi polskimi, po bokach pokrętła: włączenia-wyłączenia, nastawu ilości kopii (1-10). Czcionki (44 szt.) ułożone w półkole, na ramionach uderzających od dołu do góry. Czcionki i szpule z nawiniętą taśmą zakrywane przesuwaną pokrywą (ciemnoniebieską).

W tylnej części podstawy zamocowany wózek, z obrotowym wałkiem z plastikowymi pokrętłami (kość słoniowa), wałek pokryty czarnym plastikiem. Dno płaskie, zakryte płytami, wydzielone z trzech stron (poza tylną) uskokiem, na czterech gumowych prostokątnych nóżkach. Wewnątrz zamocowany silnik elektryczny, od którego odchodzi kabel elektryczny z amerykańską wtyczką (blaszkową).

Walizka mieszcząca maszynę do pisania, aluminiowa pokryta obustronnie czarnym, przyczepnym plastikiem o powierzchni imitującej skórę, partie przykrawędne, stykowe w kolorze aluminium; złożona z dwóch połówek, w dolnej, płytszej, uchwyty mocujące maszynę, jeden z zatrzaskowym haczykiem. Po złożeniu w formie regularnego prostopadłościanu, krawędzie zaokrąglone, zamykana na zatrzask, z plastikowym, ruchomym uchwytem, o zamkniętym otworze wewnętrznym, na czterech kulistych nóżkach mocowanych na dolnym węższym boku.
[Tadeusz Fercowicz]

słowa kluczowe: kultura techniczna