Szesnasta karta z teki graficznej "Stary Wrocław", opracowanej na podstawie rysunków wykonanych na polecenie Carla Daniela Davida Friedricha Bacha, pierwszego dyrektora Prowincjalnej Szkoły Sztuk we Wrocławiu przez jego trzech uczniów: Heinricha Mützla, Heinricha Hillebrandta oraz Ernsta Wiedemanna w latach 1823-1828.

Grafika ukazuje Kładkę Białoskórników, przerzuconą w miejscu, w którym dawna Oława Miejska łączy się z Odrą. Po obu brzegach Oławy wielopiętrowe domy, niektóre o konstrukcji szkieletowej, z drewnianymi galeriami otwartymi na rzekę. Drewniane schody z poręczami lub bez prowadzą z pomieszczeń dolnych kondygnacji do pomostów zainstalowanych na rzece, na których mieszkańcy piorą lub czerpią wodę. Z dachów pomiędzy szczytami domów, a także z pięter wystają drewniane rynny, odprowadzające wodę deszczową wprost do Oławy. Widok przedstawia tyły domów przy ulicach Białoskórniczej (po lewej) i Nowy Świat (po prawej). W głębi, na wysokości zach. odcinka ul. Cieszyńskiego drewniana kładka na palach. Rysunek ujęty najprawdopodobniej z przyczółka mostu Wszystkich Świętych (Szpitalnego). W głębi widok na Oławę Ruską i domy przy ul. Nowy Świat.

Podobne ujęcie trzydzieści lat później przedstawił Adelbert Woelfl. Malowniczość tego miejsca fascynowała wielu malarzy i grafików. Gustav Freitag w swojej powieści Soll und Haben (1855) przedstawił ten zakątek miasta, który zmienił się zasadniczo w latach 1866-1868, w związku
z zasypaniem miejskiej Oławy. Chociaż kładka Białoskórnicza w tej formie jak na rysunku przestała wówczas istnieć, jeszcze ok. 1900 widać było miejsce, gdzie stała.
[Ewa Halawa, Aurelia Zduńczyk]